PROLOG: Jeśli ktoś Cię krzywdzi, chcę walczyć.

Wstęp: Cześć, cieszę się, że tu jesteś. Historia, którą chcę wam przekazać w Bezdechu Uczuć wiele dla mnie znaczy. Teraz, kiedy piszę te słowa, czuję przyjemny ucisk w brzuchu. Czuję się jakbym odprowadzała dziecko do przedszkola, po raz pierwszy. Tak się stresuję, że nie dostrzeżecie w tej historii tego co ja. Po przeczytaniu prologu zajrzyjcie do zakładki 'bohaterowie', jest tam coś, co musicie wiedzieć przed zagłębieniem się w BU. Nawet nie wiecie jak boję się kliknąć na ten pomarańczowy przycisk. Uh. Tylko proszę was, nie wstrzymujcie oddechu, czytając. Podkład. 

~.~.~

Istnieje tylko jeden sposób, żeby pokonać Człowieka. Naciśnięcie spustu to za mało. Kulka wpijająca się z ogromną prędkością w jego skroń nie odbierze mu skrzydeł. Nie zabierze nadziei, wiary, miłości. Ostatnie tchnienie, ostatnie uderzenie serca, wcale nie zabija. Może odbiera życie, ale nie niszczy istnienia. Człowiek umiera, ale zwycięża. Śmierć jest zwycięstwem. Prawdziwy Zabójca wie, jak uczynić z niej największą porażkę – pozwolić Człowiekowi pociągnąć za spust. Jeżeli sam odbierze sobie największy dar jaki kiedykolwiek mu dano, wtedy upada. Prawdziwy Zabójca, żeby upolować swoją ofiarę, wykańcza tych, na których jej zależy. Tych, bez których nie potrafi żyć. Żeby zmierzyć się z Prawdziwym Zabójcą musisz być Człowiekiem naprawdę silnym. Musisz znosić stratę, żeby oni mogli żyć. Musisz sam stać się zabójcą. Wtedy nawet on Cię nie pokona. 

       Mokre pasma długich włosów przylgnęły do jej bladych ramion, szyi i policzków. Pojedyncze kropelki deszczu spływały po jej drobnym ciele, mieszając się ze słonymi łzami, sączącymi się strużką z pozbawionych wyrazu oczu. Szczupłe palce zacisnęły się na kawałku papieru. Kapiąca z nieba ciecz moczyła kartkę, z każdą kolejną kroplą kolejna litera rozmazywała się, powoli zanikając, jak gdyby nigdy jej tam nie było. 

„Mam nadzieję, że z czasem o mnie zapomnisz. Twoje słońce nadal będzie wschodzić, zegarki będą tykać, ptaki będą śpiewać. Księżyc będzie świecić, a gwiazdy będą trzymać się razem. Ale ja będę samotny. A ty będziesz dalej oddychać, bez najmniejszej pamięci o śmierci.”*

        Wstrząsające dziewczyną dreszcze wciąż się nasilały. Była już zmęczona. Zmęczona płaczem, zmęczona nadzieją, zmęczona otaczającymi ją krzykami i powracającymi obrazami z przeszłości. Wciąż nie widziała końca. Właściwie, nawet nie spodziewała się go zobaczyć. Jej koniec miał być ich końcem. Skoro jednak jego koniec już nadszedł, co z nią teraz będzie? Już dawno sama by ze sobą skończyła, gdyby nie dręczące ją przekonanie, że on jeszcze wróci. Nie odszedł na zawsze, nie zostawił jej samej. Za każdym razem, kiedy próbuje powiedzieć o tym przyjaciołom, krzyki rozdzierają jej uszy, zatyka je rękami i zaczyna śpiewać. Nie chce ich słuchać. Mylą się. Nie kochali go tak mocno jako ona. Wszyscy uwierzyli, że umarł, ale ona wie, że to nie prawda. On wciąż żyje, nie wolno mu odejść. Nie wolno. Nie wolno! Kładzie dłonie na wysokim, marmurowym pomniku, podciąga kolana do góry, wdrapując się na niego. Zimno bijące od kamienia przeszywa jej odkryte nogi. Kładzie się na nagrobku z czarnego marmuru, przykładając do niego policzek. Obejmuje kolana rękoma i zamyka oczy. Nie obchodzi ją, że pudrowa sukienka, którą ma na sobie pewnie już dawno straciła swój naturalny kolor. Wtula się w męską, skórzaną kurtkę zawieszoną na jej szczupłym ciele. 

Ta szczotka nie jest chyba wystarczająco ostra, potrzebuje czegoś twardszego. Polewa szkarłatną plamę kolejną warstwą detergentu, szorując najmocniej jak potrafi. Kostki na jej dłoniach przecierają się, zaczyna sączyć się z nich ciemnoczerwona maź, ale nie zwraca na to uwagi. Starsza kobieta odciąga ją od kurtki za gruby koński ogon i wymierza jej siarczysty policzek. Oczy dziewczyny zachodzą łzami. 

– Trisha, zostaw. Wiesz jak uwielbia tą kurtkę. MUSI być czysta.

Połowa jej twarzy poczerwieniała, szaro – niebieskie tęczówki wpatrują się w Trishę, co jakiś czas, zerkając z obawą ku drzwiom, jakby miał pojawić się w nich ktoś, kto nie powinien tego zobaczyć. Kasztanowłosa kobieta zasłania usta dłonią i kręci głową. Dziewczyna podnosi się i rusza ku niej. 

– Trisha? Dlaczego płaczesz?

Kobieta znowu kręci głową, odsuwając się o dwa kroki do tyłu. Wpija w brunetkę przepełnione żalem spojrzenie. 

– Zrozum, że jego już nie ma. Pogódź się z tym. Może jego ciało gdzieś tam jest, ale to już nie on, Naomi. Już nigdy nie zobaczymy jego uśmiechu, nie usłyszymy jego głosu. Nie utrudniajmy sobie tego.

          Zmięła kartkę w kulkę i ścisnęła ją w dłoni. Żałowała, że nie skryła jej przed deszczem, mogłaby ją zatrzymać. Może wtedy by jej uwierzyli. Może potraktowaliby tą wiadomość jako wystarczający dowód. Ale nie pomyślała. Nadal jest chorą z miłości wariatką, nie dopuszczającą do siebie faktów. Zadaje wszystkim ból, budząc w nich wspomnienia. Jej twarz przypomina im o nim. Nic dziwnego, przecież byli nierozłączni. Już nic nigdy nie będzie takie samo. Tak naprawdę, razem z nimi odeszła przyjaźń. Brakuje dwóch elementów układanki, nie są w stanie załatać tej dziury. Poczucie odpowiedzialności i przywiązanie nakazuje im trwać u swoich boków i podawać sobie ręce, podtrzymywać się przed upadkiem. Ale to niemożliwe. Jeżeli mają się kiedyś podnieść, to nie w swoim towarzystwie. Za dużo razem przeszli. Za dużo widzieli. 

Roześmiany blondyn wpadł do kuchni, przepełnionej zapachem pieczonych bananów i gorącej czekolady. Naomi siedziała na blacie, trzymając w dłoniach twarz bruneta i śmiejąc się, muskała włosami jego gładkie policzki. Chłopak trzymał dłonie na jej udach, każda podjęta przez niego próba przesunięcia ich wyżej kończyła się leciutkim uszczypnięciem w ramię. Dziewczyna składała na jego szyi ciepłe pocałunki, sprawiając, że mimowolnie przymykał oczy, a kąciki jego ust unosiły się ku górze. Niall przekradł się bezszelestnie tuż obok nich, wyciągając z piekarnika owoce. Polewał je słodką masą, kiedy go zauważyli. Czarnowłosy uderzył go lekko w kark, rozbawiony pragnieniem, czającym się w niebieskich tęczówkach. Jedyna miłość Horana – jedzenie, niedługo miała przysporzyć jego podniebieniu niesamowitych rozkoszy. 

– Wiecie co? Wy naprawdę pasujecie do siebie jak banany i czekolada. Powinniście kiedyś wziąć ślub.

Wepchnął do buzi połowę żółtego owocu, nieświadomie brudząc się czekoladą. Na twarzy brunetki zakwitł delikatny rumieniec. 

– Banany z czekoladą podamy jako główne danie na weselu. - ciemnowłosy chłopak odsłonił rządek bielutkich zębów, opierając się czołem o czoło Naomi.

        Uderzyła łokciem w nagrobek, na którym leżała, zagryzając wargi, kiedy przeszywający ból zaczął rozchodzić się po jej wychłodzonym ciele. Nie zważając na drętwiejące palce, zacisnęła dłoń w pięść i z całej siły pchnęła czarny flakonik stojący na wysokości jej oczu. Naczynie spadło z brzękiem na ziemię, rozbijając się na dziesiątki ostrych kawałków. Kilka gałązek różowej magnolii wylądowało na błotnistej ścieżce. W locie pozostawiły po sobie słodki, kwiatowy zapach od którego zakręciło jej się w głowie. Już ich nie potrzebowała. Nie potrzebowała nikogo. Coś się zmieniło. Nie ma już serca. Kiedyś je miała. Było naprawdę piękne, zasługiwało na miano ludzkiego. Powierzyła je drugiemu człowiekowi, ale on odszedł, zabierając serce ze sobą. Została po nim tylko garstka kryształowych odłamków jak po flakoniku, który przed chwilą strąciła. Musi nauczyć się żyć bez niego. Bez serca i bez miłości. Ludzie odchodzą. Kradną serca. Tak już w życiu bywa.

Nie mogła powstrzymać uśmiechu, naciskając na dzwonek do drzwi przy 2 Shepherd's Walk w Londynie. Za każdym razem sprawiało jej to tyle samo radości. Za każdym razem zagryzała wargę, zastanawiając się, kogo zobaczy w drzwiach. Dzisiaj musiała czekać dłużej niż zwykle. Przestępując nerwowo z nogi na nogę nadusiła posrebrzany guziczek i przytrzymała go przez dobre trzy sekundy. Usłyszała przytłumione głosy i ciężkie kroki, zmierzające ku wejściu. Ktoś pociągnął za klamkę, a jej oczom ukazała się nieznajoma twarz. Czarnoskóry mężczyzna miał na sobie mundur i na pewno nie był żadnym z ochroniarzy jej przyjaciół. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, ale zza jego ramienia wyłonił się Harry. Naomi zawiesiła wzrok na jego twarzy. Miał zaczerwienione oczy. 

– Komendancie Steven, chyba lepiej będzie, jeśli... - zwrócił się do mężczyzny, lekko łamiącym się głosem. Dopiero teraz zauważyła odznakę błyszczącą na jego piersi.

Policjant pokiwał głową w zadumie, wracając do środka. Spojrzała na Stylesa, nie kryjąc zaskoczenia. Na jego twarzy malowało się dziwne wahanie, jakby zastanawiał się jak ubrać w słowa to, co zamierzał powiedzieć. Wargi bruneta zadrżały, a z oczu popłynęły zbyt długo tłumione łzy. Bez słowa przygarnął zesztywniałą Naomi do siebie i zamknął ją w silnym uścisku. Pragnęła zapytać co się dzieje, ale wtedy go zobaczyła. A raczej jego ciało, bezwładnie rzucone na kanapę w salonie. Błyski fleszy oświetlały jego pozbawioną życia twarz. Poczuła, że się dusi. 

– Jeżeli... - zachrypnięty głos, wydobywający się spomiędzy spierzchniętych warg dziewczyny wciąż skrywał w sobie odrobinę melodyjności. Zawahała się, starając się przełknąć gulę, tkwiącą w jej gardle. - …umarłeś... jestem w stanie Ci wybaczyć.

Podniosła się powoli, jakby każdy ruch sprawiał jej niezwykłą trudność.  Przez ostatnie miesiące łzy wyżłobiły sobie głębokie koryto na jej policzkach, ale teraz pozostały tam jedynie czarne smugi. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, jej oczy były suche. Przyjrzała się marmurowej tablicy przyozdobionej złotymi literami. 

– Ale jeżeli kiedyś wrócisz, przyrzekam, że zabiję Cię własnymi rękami. 

Słowa wyślizgiwały się spomiędzy jej warg i rozpływały się w powietrzu razem z wydychaną przez dziewczynę parą. 

– Za to co z nami zrobiłeś.

Wstała, nie otrzepując piasku z jasnych, obdrapanych kolan. Uklękła przy sąsiednim grobie, wyciągając zapalniczkę ze spranego, dżinsowego plecaczka. Zdjęła nakrętkę z przygasającego już znicza, przytknęła ogień do knota, przez moment grzejąc przy nim prawie posiniałe dłonie. Odstawiła znicz na nieco jaśniejszy pomnik, wykonany na wzór tego, na którym przed chwilą leżała. Ktoś najwyraźniej chciał, żeby wyglądały identycznie. Obserwowała tańczący na wietrze pomarańczowy języczek, kąciki jej ust uniosły się nieznacznie ku górze. 

– Do zobaczenia, Liam. 

Szepnęła chwytając w dłoń ubłoconą gałązkę magnolii. Pstryknęła zapalniczką, czekając aż ogień zamknie w swoich sidłach różowe kwiaty. Rzuciła płonącą wiązankę na pomnik z czarnego marmuru i odwróciła się na pięcie, obdarzając go ostatnim spojrzeniem. 

– Spoczywaj w pokoju, skurwysynie.

Czasami jest po prostu za wcześnie, żeby zrozumieć. Nieświadomość boli, ale zapewnia bezpieczeństwo. Wiedział, że Naomi nigdy nie biegała zbyt szybko. Nie uciekłaby, jeśli by ją o to poprosił. Obiecali sobie, że będą trwać przy sobie na zawsze. Obietnice to tylko słowa. Ulotne, nic nie znaczące słowa. Wypowiedział ich w swoim życiu tak wiele... Wiedział, że sobie poradzą. Zmienią się, ale będą żyć. Już nikt nie ucierpi z jego powodu. Ale on będzie samotny. To nic, on też sobie poradzi. Nigdy nie bał się samotności.

the clocks will tick... and tock...

*wiersz, który był inspiracją do powstania BU znalazłam na tumblrze, niestety nie należy do mnie.